Langzamerhand kon ik mijn slaappillen verminderen, daarna gingen de maskeringsgeluiden eruit, en toen sliep ik weer normaal
Na een drukke dag merkte ik als kind al dat mijn oren gingen piepen. Na een nacht slapen
was die piep dan weer verdwenen. Nadat ik op 50-jarige leeftijd voor mijn werk een paar
weken in de USA was geweest hoorde ik de piep weer, maar dit keer ging hij niet meer weg.
Slaappillen had ik nodig om ’s nachts te kunnen slapen, overdag viel het allemaal wel mee.
De KNO-arts ging mijn gehoor onderzoeken, maar daar was niets mis mee. Na een lange
vakantie bleek het weer te gaan, ik kon weer slapen. Na een tijd van hard werken en veel
vergaderen fietste ik naar huis, en daar was de piep weer.
Nu was ik 63 jaar en ditmaal begon ik me eraan te ergeren en kon ik niet meer slapen: ik raakte oververmoeid, “burn-
out” zei de bedrijfsarts. Sindsdien kom ik om de zoveel tijd in een piep-stress modus. “Probeer er niet naar te luisteren” was het advies van velen. Na een paar maanden lukte dat dan weer.
Nadat ik op 67-jarige leeftijd weer problemen kreeg heb ik mij aangemeld bij Rizwaan. “Je moet er juist naar gaan luisteren” zei hij. “Niet ontkennen maar accepteren”. Dat was niet leuk, zeg maar gerust confronterend. Maar samen met zijn ontspanningsoefeningen kwam er langzamerhand rust in mijn lijf. Ik hoorde de piep wel,
maar ik schoot niet in de stress.
Langzamerhand kon ik mijn slaappillen verminderen, daarna gingen de maskeringsgeluiden eruit, en toen sliep ik weer normaal. “Robuust maar flexibel moet je zijn”, maar dat kan alleen als je goed bent uitgerust. Alle puzzelstukjes begonnen te
passen met als eindresultaat dat het vrolijk piept in mijn hoofd, maar met de acceptatie dat
die piep er nu eenmaal is. Wat een rust, wat een stilte.
Paul van Bergen en Henegouwen